Als je net zoals ik vaak het bos bezoekt dan kan het gebeuren dat je ineens in de regen loopt, zelfs al had buienradar belooft dat het droog zou blijven.
Vandaag was zo’n dag die begon met een helder blauwe lucht en een zonnetje dat langzaam haar weg naar omhoog aan het klimmen was. Hup, met Belle in de auto, lekker het bos in. Gelukkig had ik nog snel mijn cameratas mee gegrist, want het licht was zo fijn en nodigde uit om foto’s te maken.
Nog maar net aan de wandel betrok de lucht en begon het ineens te plenzen. Mijn geluk, want veel mensen houden niet van regen, dus binnen een mum van tijd was het heerlijk rustig in het bos waar het in eerste instantie al redelijk druk was.
Lekker doorstappen met een hond die het heerlijk vindt om door de modder te banjeren, met haar snuit allerlei lekkere geuren opvangt en uitgebreid ieder blaadje en takje besnuffelt. De regen hindert haar niet. Mij ook niet, ik ben er nu toch dus nu wil ik foto’s maken ook.
Fotograferen in de regen en spelen met het licht. Ik zie de reflecties in de plassen, glinsterende druppels aan de blaadjes, paden die onder water lijken te verdwijnen en de kringen in het water van de vallende regendruppels. Allerlei gedachten die door mijn hoofd gaan terwijl ik al wandelend met mijn camera door het bos dwaal.
Opeens zie ik een eekhoorntje. Wat is dat beestje razendsnel, met zijn prachtige bruinoranje vacht lijkt hij in het niets te verdwijnen…net als dat prachtige roodborstje dat vlak voor me op een tak neerstrijkt om een mooi lied zingen. Op het moment dat ik de foto wil maken is het vogeltje gevlogen.
De regen is geduldig en nog niet van plan plaats te maken voor de zon. Ik maak veel foto’s tot de bittere kou mijn botten bereikt en ik met een modderige kletsnatte hond op huis aan ga. Terug in mijn knusse, warme huisje kruip ik met een kop thee achter de laptop en neem ik de foto’s door. Velen vallen af, een aantal spreken tot mij.
Foto’s met zulk mooi licht dat ik het haast magisch vind, betoverend. Het lijkt wel een sprookjesbos, mysterieus en mooi.
Of paden die haast onbegaanbaar lijken en vol water staan. Je denkt te weten hoe diep of ondiep het zal zijn, maar weet je het zeker? In de verte een lichtpuntje, een streepje zon dat door de regen breekt. Het is mijn pad geweest, donker, diep soms en hobbelig. Ga je er dwars doorheen of neem je een omweggetje, op weg naar dat licht dat je in de verte ziet?
Opeens herinner ik me dat een speciaal iemand mij eens zei “ik ben blij dat de zon schijnt voor jou”. Die woorden – en de persoon – hebben voor mij onnoemelijk veel betekend, want zo is het. De zon schijnt, altijd!! Door dat vertrouwen voel ik me zoveel vrijer en gelukkiger.
Mooi hé, wat een wandeling in het bos kan doen met de mind en met hoe je naar de dingen kijkt. Hoe je naar het leven kijkt. Omkijkt soms en dan weer met je neus naar de zon doorstapt. In de magie van liefde en licht voor alles wat gewoon en toch heel bijzonder is. Ik wens het jou ook.
Liefs, Astrid